3 Syrische vrouwen over 13 jaar oorlog, ontwrichting en crisis
Terwijl 15 maart 2024 het 13e jaar van het conflict in Syrië markeert, blijft de humanitaire situatie in het noordwesten van het land verder verslechteren. Enkele maanden na de aardbevingen van februari 2023 hebben gemeenschappen te maken gehad met een tekort aan humanitaire financiering en een hernieuwde escalatie van geweld, wat het lijden van meer dan 4 miljoen mensen verder heeft verdiept. Als gevolg van het tekort aan financiering moeten humanitaire actoren, waaronder CARE, één kwetsbaar leven boven een ander stellen, terwijl gemeenschappen voortdurende voedseltekorten en voortdurende inflatie van voedselprijzen meemaken, waardoor vier van de vijf Syriërs in het noordwesten van Syrië voedselonzeker zijn.
Op 15 maart, slechts vijf dagen na de start van de heilige maand Ramadan, zal het precies 13 jaar geleden zijn sinds het begin van het Syrische conflict. Hoe gaan mensen om met de voortdurend verslechterende leefomstandigheden? Hoe vieren ze dit jaar Ramadan? Wat missen ze het meest? We spraken met drie vrouwen die momenteel in het noordwesten van Syrië verblijven om achter de antwoorden op deze vragen te komen.
Laila*, 63 jaar, is weduwe en woont in een vluchtelingenkamp
“Het leven voor de ontheemding was vredig en eenvoudig. Ons huis was groot en mooi. Het bestond uit twee verdiepingen. Op de begane grond hadden we ons vee en wat huishoudelijke artikelen, terwijl de tweede verdieping ons thuis was. Ik hoorde onlangs dat gewapende groepen het dak hebben gesloopt en het hebben ontdaan van het staal en ijzer om te verkopen in ruil voor geld,” zegt Laila, die van Idlib naar Aleppo is ontheemd in het noordwesten van Syrië.
“Mijn wens is om mijn huis nog één keer te zien voordat ik sterf. Om thuis te komen en herenigd te worden met mijn familie.”
Laila*, 63 jaar, weduwe
“Mijn meest dringende behoefte op dit moment is het veiligstellen van medicijnen. Het is tegenwoordig erg moeilijk om medicijnen te vinden en te kopen, omdat ze ofwel niet beschikbaar zijn of te duur,” zegt ze. “Ik herinner me levendig alle tradities van Ramadan die we vroeger genoten. Speciale gebakjes, cakes en koekjes maken, en sappen van dadels, abrikozen en hibiscus. Ik mis de voorbereidingen echt.”
“Mijn wens is om mijn huis nog één keer te zien voordat ik sterf. Om thuis te komen en herenigd te worden met mijn familie.” Laila neemt deel aan bewustmakingssessies voor gezondheidsbevordering die worden uitgevoerd door het mobiele team van de Syria Relief and Development Organization, dat wordt ondersteund door CARE.
Farah*, 45 jaar, is een ontheemde moeder van zeven kinderen die momenteel in een dorp woont
“Niet alleen is er een gevoel van angst dat mij beheerst, maar ook verdriet om de herinneringen aan het verleden. Ik mis echt hoe we de heilige maand beleefden in onze steden en dorpen waar we gedwongen werden om te vluchten. De familiebijeenkomsten, de aanbiddingsrituelen, de tradities en de avondbijeenkomsten in kleine koffiehuizen. Al deze herinneringen zijn nu slechts iets van het verleden,” zegt Farah.
Farah werd vanuit Homs naar Aleppo ontheemd. Ze beschrijft haar leven voor het conflict als “eenvoudig en rustig”. Enkele jaren geleden raakte haar man door een auto-ongeluk verlamd. Daardoor werd Farah de enige kostwinner van haar familie; ook onder de constante ontheemding en alle moeilijkheden die ermee gepaard gaan. Farah ontvangt steun in de vorm van contante bijstand van de lokale partner van CARE, International Humanitarian Relief Association (IYD), wat haar in staat stelt om in de basisbehoeften van het gezin te voorzien, waaronder voedsel en brandstof.
“Je kunt je niet voorstellen hoe blij mijn kinderen zijn als we contant geld ontvangen. Dit geld is een keerpunt in mijn leven geweest, waardoor ik mijn familie kan voeden, naast het aflossen van enkele opgebouwde schulden. Ik hoop dat het project en de steun die we ermee krijgen, doorgaan,” zegt Farah. Vanwege de verslechterende financiële situatie moesten haar kinderen stoppen met school. Soms neemt Farah hen mee op haar driewielige motor om boodschappen te doen op meer afgelegen markten.
“Ik mis echt hoe we de heilige maand beleefden in onze steden en dorpen waar we gedwongen werden om te vluchten.”
Farah*, 45 jaar, moeder van zeven kinderen
“Ik heb veel uitdagingen gehad om mijn gezin van voedsel te voorzien. We brengen veel dagen door met alleen brood eten, en ik moet vaak geld lenen. In plaats van blijdschap en vreugde te voelen over de komst van Ramadan, voel ik nu angst voor mijn kinderen en mijn familie. Mijn wens is dat mijn man behandeling vindt en weer kan herstellen en lopen.”
Aisha*, 47 jaar, is moeder van negen kinderen en verblijft momenteel in een vluchtelingenkamp
“Mijn leven was stabiel voor de ontheemding; ondanks de vele keren dat ons dorp werd beschoten. Ik woonde met mijn kinderen in mijn huis, dicht bij mijn familie. Dit gaf me zo’n gevoel van veiligheid en comfort. Telkens wanneer het leven moeilijk werd, kon ik mijn familie om hulp vragen. Onze financiële situatie was goed en we hadden genoeg om in onze behoeften te voorzien,” zegt Aisha, die binnen Idlib is ontheemd.
Sinds ze hun huis ontvlucht zijn, is het gezin nog drie keer ontheemd geraakt. Tegenwoordig werkt Aisha als dagloner op agrarische velden en verdient ze iets meer dan een euro per dag.
“Ik wens en hoop gewoon om terug te keren naar mijn huis en familie en ons allemaal samen rond één tafel te zien verzameld zoals we gewend waren.”
Aisha, 47 jaar, moeder van negen kinderen
“De meeste van mijn kinderen moesten stoppen met school vanwege financiële beperkingen en de noodzaak om inkomsten te verdienen. Maar ook zijn de scholen erg ver weg van het kamp en was het erg moeilijk om lessen bij te wonen.” Aisha neemt deel aan de groepssessies voor psychologische ondersteuning die worden verzorgd door de lokale ‘Syria Relief and Development Organization’ van CARE, en ze nam ook deel aan een geletterdheidscursus die werd aangeboden bij het centrum van Syria Relief, waar ze leerde lezen en schrijven.
“Ik wens en hoop gewoon om terug te keren naar mijn huis en familie en ons allemaal samen rond één tafel te zien verzameld zoals we gewend waren. Ik hoop ook steun te ontvangen om mijn eigen project te kunnen starten, vooral nu de financiering voor humanitaire hulp naar verwachting zal worden verminderd. Ik maak me erg zorgen over de toekomst. Ik geloof dat de vermindering van humanitaire hulp alleen maar zal leiden tot meer diefstal en hongersnood.”
*Alle namen zijn veranderd om de identiteiten te beschermen.
