CARE-medewerker Vural: “Ik moet hier zijn en steun bieden”

Vural, 33 jaar oud, geeft aan hoeveel dozen er uit de volgeladen vrachtwagen gehaald moeten worden. Hij is de teamleider voor de hulpverlening in dit gebied en coördineert de verdeling van onderdak, voedsel, water en hygiëneproducten. Met een glimlach wijst hij Layla, die voor hem zit, naar het voedselpakket van CARE en de hygiënekit in de vrachtwagen. Hij verwelkomt de volgende persoon aan zijn tafel en bekijkt zijn lijstje. Een collega neemt de tweede shift van deze distributiedag in Hatay over. Hatay is het zwaarst getroffen gebied door de aardbevingen van afgelopen februari.

In plaats van pauze te nemen, loopt Vural langs de lange rij mensen die wachten om hun pakketten te ontvangen en voert gesprekken met hen. Hij haalt een zwangere vrouw uit de rij en begeleidt haar naar voren, waar hij uitlegt waar ze naartoe moet. Met zijn walkietalkie neemt hij contact op met een teamlid om een vraag van een oudere man te beantwoorden. Hij overlegt met de mensen bij de vrachtwagen en gaat door de lijsten van benodigdheden.

Hij stopt niet en lijkt overal tegelijk te zijn. “Na de aardbevingen hebben veel mensen dierbaren verloren. Zelfs mensen die nog nooit zoiets hebben meegemaakt, zijn alles kwijtgeraakt. Het is belangrijk om naar iedereen die hulp zoekt te luisteren, ook als ze te verlegen zijn om hulp te vragen. Sommige mensen zijn alleen en voelen zich verloren, daarom probeer ik met iedereen te praten,” zegt Vural, teamleider bij CARE.

Ondanks dat Vural zelf getroffen werd door de aardbevingen, was hij de eerste die zich vrijwillig meldde om mensen te helpen die hun huizen, familieleden, vrienden en al hun bezittingen hadden verloren. “Ik was bij mijn moeder toen de aardbeving toesloeg. Ze was bij mij komen wonen, omdat ze uit een aardbevingsgebied kwam en het maakte haar bang. Nu kwam de aardbeving naar ons,” vertelt Vural. Hij schrok wakker toen alles begon te schudden. “Ik probeerde mijn moeder rustig te houden, maar ze was erg bang. Ik nam haar snel mee naar buiten; er was zelfs geen tijd om onze schoenen aan te trekken. Gelukkig wonen we op de 1e verdieping, dus waren we snel buiten.” Het schudden hield 90 seconden aan. “Het was zo vreemd, het nam snel toe en het schudden gebeurde zelfs verticaal. Ik dacht dat we zouden sterven en dat alles vernietigd was,” herinnert Vural zich.

Direct na de aardbevingen pakte hij zijn werk op. Tien dagen lang sliep hij in zijn auto omdat er geen veilige schuilplaats was. “De gebouwen in Hatay raakten zwaar beschadigd en er was geen veilige plek om te verblijven, dus sliep ik in mijn auto. Ik zorgde er ook voor dat ik wat voorraad had. Het was zwaar, maar ik voelde me goed omdat ik belangrijk werk deed,” vertelt Vural. Als CARE-medewerker voelde hij zich verantwoordelijk om de mensen die steun nodig hadden te bereiken. “Mijn familie was veilig en ik moest hier zijn. Ik begon tenten op te zetten en voorraden te verspreiden,” voegt hij eraan toe.

Het werken in het zwaarst getroffen gebied door de aardbevingen kan gevaarlijk zijn. Gebouwen storten nog steeds in, straten zijn in slechte staat en puin bemoeilijkt het reizen. Ook de naschokken vormen een risico. “Elke keer als er kleine naschokken zijn, gaan mensen naar buiten, omdat ze bang zijn dat het schudden weer begint. We proberen kalm te blijven en voorzorgsmaatregelen te nemen,” aldus Vural.

Tijdens het rijden door de stad naar de distributieruimte, is de impact van de aardbevingen overduidelijk zichtbaar. “De meeste gezinnen hier hebben hun huizen verloren. Het zal lang duren om de stad weer op te bouwen. Zelfs na zes maanden is het stadscentrum nog steeds leeg. En zelfs als de steden herbouwd worden, zal het niet meer hetzelfde zijn door de grote psychologische impact van de aardbevingen,” zegt Vural.

CARE heeft hier het doel om de levensomstandigheden te verbeteren van mensen die in tenten en containers verblijven. “Er zijn geen supermarkten in dit gebied, dus er is niets beschikbaar. Boeren hebben ook moeite om belangrijke gewassen zoals linzen en kikkererwten te verbouwen, wat op de lange termijn gevolgen zal hebben voor de voedselzekerheid. Daarom is ons werk hier zo ontzettend belangrijk,” benadrukt Vural.

Voortdurende financiële steun is essentieel om iedereen die hun huis heeft verloren te kunnen ondersteunen. “We zijn echt dankbaar voor de internationale steun, die heel behulpzaam was. Maar ons werk hier is nog niet klaar en zal tijd kosten,” voegt hij toe.

Vural en zijn team blijven onvermoeibaar doorgaan. Na de distributie keren ze terug naar het kantoor waar ze momenteel ook wonen. Ze maken plannen, nemen telefoontjes aan en schrijven e-mails. “We hebben een verantwoordelijkheid. Ik kan alleen rust nemen als ik die verantwoordelijkheden heb vervuld. Iemand laten glimlachen, dat geeft me de energie om mijn werk voort te zetten,” besluit Vural, terwijl hij zich weer richt op de volgende familie in de rij, hun vragen beantwoordt, koud water uitdeelt om de hitte te bestrijden en hun leven even een beetje beter maakt.