Turkije en Syrië: Geen nummer of triest verhaal, maar mensen met dromen

Vandaag is het alweer twee jaar geleden sinds de verwoestende aardbevingen die het grensgebied van Turkije en Syrië troffen en tienduizenden levens eisten. Sindsdien bieden organisaties zoals CARE levensreddende humanitaire hulp. Toch blijven vele mensen, waaronder Syrische vluchtelingen in Turkije zoals Rana, erg kwetsbaar.  

Sterk blijven voor de kinderen

Tijdens de eerste aardbeving in de nacht van 6 februari 2023 was Rana* alleen met haar kinderen in hun kleine huis in Iskenderun, in de provincie Hatay in Turkije. 

“De aarde schudde en de muren kraakten. Mijn kinderen kwamen om mij heen staan, terwijl ik de stenen van de nabijgelegen berg hoorde vallen. Ik voelde me machteloos en doodsbang, maar ik moest sterk lijken voor mijn kinderen,” herinnert Rana zich. “De dagen na de ramp waren een vreselijke nachtmerrie. ‘s Nachts huilden mijn kinderen en vroegen me om hen gerust te stellen dat ze veilig waren. Ik had niet de juiste woorden om hun angsten weg te nemen. Urenlang stond ik in de rij voor voedsel en kwam soms met lege handen terug. De voorraden raakten snel op. Mijn kinderen keken me aan met ogen vol honger en verdriet, en ik voelde me zo alleen.” 

Rana is een 33-jarige vrouw uit Idlib, Syrië. Hier had ze een baan als lerares en woonde ze samen met haar man, die in de bouw werkte. In 2015 vluchtten ze naar Turkije, met slechts de spullen die ze in hun handen konden dragen. In 2023, na de aardbevingen, verkocht haar man al hun bezittingen en leende hij geld om naar het buitenland te reizen, in de hoop daar werk te vinden en later zijn gezin onder betere omstandigheden weer samen te brengen.  

Ondertussen heeft Rana al meer dan een jaar niets van haar man gehoord en weet niet waar hij nu is. Ze is momenteel de enige kostwinner en zorgt alleen voor haar zeven jonge kinderen, waaronder drie tweelingen. 

Steun voor basisbehoeften 

Rana ontvangt financiële steun van CARE, via een project dat door de Europese Unie wordt gefinancierd met als doel om de meest kwetsbare gezinnen onder de getroffenen van de aardbevingen te ondersteunen. Met steun van de Europese Unie kan CARE getroffen families, met name vrouwen en moeders zoals Rana, in hun basisbehoeften blijven voorzien. 

Rana weet nog goed hoe ze met CARE-medewerkers in contact kwam over haar deelname aan ons hulpprogramma – vooral hoe dankbaar en opgelucht ze was toen ze dit nieuws ontving.  

“Hun woorden waren als het licht aan het einde van een donkere tunnel. Voor het eerst in maanden kon ik eten kopen zonder dat ik me zorgen hoefde te maken. Ik zag mijn kinderen weer glimlachen – een moment dat alles voor mij betekende,” benadrukt Rana. “De eerste uitbetaling gebruikte ik om een deel van mijn huur te betalen en enkele schulden af te lossen, en de tweede om winterkleding voor mijn kinderen te kopen.” 

Geef getroffen families hoop 

“Het leven is nog steeds erg moeilijk. Ik heb niet de nodige vaardigheden om te kunnen werken en bovendien moet ik thuisblijven om voor mijn kinderen te zorgen. Voor de aardbevingen waren onze leefomstandigheden als Syrische vluchtelingen al erg lastig en onzeker, doordat we vaak niet genoeg middelen hadden om onszelf in onze basisbehoeften te voorzien. Tot op de dag van vandaag is onze situatie niet significant verbeterd,” zegt Rana, die momenteel afhankelijk is van humanitaire hulp om rond te komen. 

“Ik betaal 6 duizend Turkse lira per maand om in dit kleine, beschadigde huis te kunnen blijven wonen. De wereld om mij heen lijkt steeds kleiner te worden. Elke avond sta ik bij het raam, kijk naar de lucht en vraag me af of we hulp zullen blijven ontvangen en hoe ik mijn kinderen een betere toekomst kan bieden. Ik wil niet alleen tijdelijke hulp. Ik wil een nieuwe vaardigheid leren, werk vinden en mijn kinderen een waardig leven geven, maar mijn mogelijkheden zijn beperkt,” vertelt Rana.  

“Elke keer als ik iets nieuws moet kopen, zijn de prijzen weer gestegen en hoger dan wat ik kan betalen. Al onze huishoudelijke spullen zijn versleten. Ik heb slechts een paar oude potten en pannen en mijn kinderen hebben niet voldoende winterkleding. Onze toekomst blijft onzeker en vol uitdagingen,” benadrukt Rana. “De humanitaire hulp die we direct na de aardbevingen ontvingen, was een tijdelijke maatregel om de meest dringende behoeften tegemoet te komen. Maar nu hebben we duurzamere oplossingen, werkgelegenheid en onderwijs voor onze kinderen nodig. We hebben hoop nodig.” 

Toen we Rana vroegen naar de mogelijkheid om terug te keren naar Syrië na de drastische veranderingen die het land in december 2024 doormaakte, reageerde ze sceptisch: “Natuurlijk droom ik ervan om op een dag terug te keren. Maar terugkeren vereist veiligheid en een huis om in te wonen. De meeste huizen in Syrië zijn verwoest en alles wat we nodig hebben om een normaal leven te leiden, is buiten ons bereik. Dus voorlopig kunnen we niet zomaar terug.” 

“Wij zijn geen nummer of een triest verhaal – wij zijn mensen die dromen en vechten voor onze toekomst. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien in een betere wereld en zonder angst kunnen leven. We weten dat er steeds minder hulp gaat naar mensen die door de aardbevingen zijn getroffen, en dat baart ons zorgen. Ik hoop dat de humanitaire hulp duurzamer wordt en dat er echte kansen voor ons worden gecreëerd. Ik wil dat de wereld weet dat wij ook mensen zijn die een waardig en hoopvol leven verdienen.”

*Naam veranderd om veiligheidsredenen